«Πριν μερικούς μήνες διαγνώσθηκε διαβήτης» λέει ο Γιάννης* 45 ετών, «και στην αρχή πίστευα, ότι αφού δεν χρειάζεται να κάνω ενέσεις, δεν αξίζει να του δώσω και πολλή σημασία. Όμως λίγο αργότερα με μεγάλη μου έκπληξη, πρόσεξα πως άρχισαν να υπάρχουν προβλήματα στο κρεββάτι, ...αν καταλαβαίνετε τι εννοώ! Πανικοβλήθηκα και έτρεξα στο γιατρό , που για καλή μου τύχη είχε αρκετό χρόνο εκείνο το απόγευμα για να μου περιγράψει όλα όσα μπορούσαν να γίνουν. Σήμερα, , όταν κοιμάμαι με τη γυναίκα μου δεν αισθάνομαι πια την αγωνία που ένοιωσα τότε.»

Η αναπαραγωγική λειτουργία ακολουθεί την υπέρτατη ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση, την ανάγκη του να κανει οικογένεια να μεγαλώσει παιδιά να συμβάλλει στο κοινωνικό σύνολο δημιουργώντας ένα μικρό φυτώριο.  Για να βοηθήσει στην διατήρηση του είδους η φύση συνοδεύει αυτή την ανάγκη με  ηδονή, τρυφερότητα, αποδοχή, και θαυμασμό. Όταν όμως δεν ευοδώνεται η προσπάθεια, όπως συμβαίνει πολλές φορές σε όσους έχουν στυτική δυσλειτουργία, τότε κυριαρχεί η αίσθηση ακύρωσης, θυμού, και απογοήτευσης.

… … …

(Ολόκληρο τo άρθρο δημοσιεύεται στο τεύχος 71 (σελ.23) του περιoδικού “ΓΛΥΚΕΙΑ ΖΩΗ” που εκδίδεται απο  την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων και Σωματείων Ατόμων με Διαβήτη)